سایبری » سایبری

رندر مطبوعاتی رسمی از گلکسی تب اس 4 سامسونگ منتشر شده که خبر از تبلتی بدون کلید هوم می دهد.

بنا بر این تصویر که توسط وبسایت اندروید هدلاین و به واسطه منبعی نا شناس منتشر شده به نظر می رسد تبلت مورد بحث نسبت به نسل قبلی نمایشگری بزرگتر و با حاشیه هایی کمتر داشته باشد. همچنین در حالی که گلکسی تب اس 3 نسبت نمایشگر 4 به 3 داشت، این بار احتمالاً شاهد نسبت متفاوتی خواهیم بود.

اکنون لوگو سامسونگ از حاشیه نمایشگر حذف شده و به این ترتیب شاید کمپانی کره ای اسکنر عنبیه چشم را به منطور قبل گشایی در آن تعبیه کرده باشد؛ اسکنری که البته ماژول های مرتبط با آن در تصویر مشخص نیست.

قاب پشتی گلکسی تب اس 4 مشابه با نسل پیشین (گلکسی تب اس 3) است و دوربین اصلی تکی در میانه بالایی آن قرار گرفته. در نهایت باید گفت شاید فقدان کلید هومِ مجهز به حسگر اثر انگشت در این تبلت نشان از به کار گیری حسگری تعبیه شده در زیر نمایشگر باشد.

پیش از این گمانه زنی شده بود که گلکسی تب اس 4 با پشتیبانی از داک دکس و نیز پشتیبانی از دو نمایشگر همراه خواهد شد. علاوه بر این احتمالاً شاهد ارائه یک کاور کیبودر نیز خواهیم بود. انتظار می رود گلکسی تب اس 4 در اواخر ماه آگوست (اوایل شهریور) و احتمالاً در رویداد IFA برلین معرفی شود.

گوگل سومین بتای اندروید پی را منتشر کرده که نسخه تقریبا نهایی از این سیستم عامل پیش از ارائه نسخه پایدار در تابستان به شمار می رود.

«دیو بورک» معاون مهندسی گوگل آخرین بتای اندروید پی را نسخه ای می داند که کاربران را با آنچه که در ورژن نهایی اندروید پی می بینند، آشنا خواهد کرد.

گوگل در لیست خود تنها به رفع باگ ها و بهینه سازی اشاره کرده، از این رو فعلا مشخص نیست که ویژگی جدیدی هم در آن معرفی شده یا خیر. مهمترین مزیت بتای سوم برای توسعه دهندگان نهایی شدن عملکرد سیستم و API ها است و حالا می توان اپ ها را با اطمینان روی آنها تست کرد.یکی دیگر از قابلیت های مهمی که کاربران منتظر رونمایی از آن در بتای نهایی اندروید پی هستند ویژگی Digital Wellbeing است که به منظور ایجاد تعادل بین زندگی دیجیتالی و واقعی کاربران طراحی شده است. علی رغم اینکه Digital Wellbeing یکی از مزیت های مهم اندروید پی به شمار می رود، گوگل این ویژگی را در نسخه های بتای قبلی ارائه نکرده است. از آنجایی که در پست مربوط به انتشار بتای نهایی هم به آن اشاره نشده احتمالا برای بهره بردن از این قابلیت باید تا معرفی نسخه های بعدی پیکسل منتظر بمانیم.

اگرچه تست نسخه های بتا از سیستم عامل پیشنهاد چندان مطلوبی برای کاربران عادی به نظر نمی رسد، اما اگر به این کار علاقه دارید بتای نهایی بهترین گزینه خواهد بود. اگرچه گوگل مدعی حذف همه باگ ها در این بیلد نشده اما با توجه به نهایی بودن آن از یک سو و از سوی دیگر اینکه کمتر از دوماه به زمان انتشار نسخه پایدار باقی مانده، احتمالا از باگ های قابل توجه خبری نخواهد بود.

بورک همچنین اضافه کرده که تیم مهندسی اندروید دو هفته دیگر و از طریق Reddit AMA به سوالات تکنیکی کاربران درباره سیستم عامل جدید پاسخ خواهند داد.

رزبری پای را می توان یک پلتفرم همه کاره به حساب آورد؛ بوردی که ابعادی در حد یک کارت اعتباری دارد ولی از قابلیت های بسیاری برخوردار است. با این حال در نوع خود بهترین پلتفرم برای نمایش محتوای با کیفیت 4K یا اجرای بازی های پیشرفته به حساب نمی آید. کامپیوتر Renegade Elite از شرکت Libre Computer می خواهد همین کمبود را رفع کند.

Renegade Elite قیمتی 100 دلاری دارد که البته نسبت به رزبری پای Pi 3 Model B پلاس 35 دلاری گران به نظر می رسد، ولی قابلیت های بهتری ارائه می دهد. پردازنده آن 6 هسته ای است که شامل دو خوشه با 2 هسته قدرتمند کورتکس A72 به همراه 4 هسته کورتکس A53 است، پردازشگر گرافیکی Mali-T860 MP4 دارد و به 4 گیگابایت رم مجهز شده است.

برای مقایسه باید گفت که رزبری پای جدید پردازنده ای با 4 هسته کورتکس A53 دارد و خبری از خوشه پردازنده های قوی تر نیست. همچنین رم آن تنها یک گیگابایت است. به طور خلاصه و روی کاغذ به نظر می رسد Renegade Elite تجربه ای روان تر را در اختیار کاربران قرار دهد.

اما با 100 دلار چه چیز دیگری عایدتان می شود؟ Renegade Elite از پس اجرای محتوای 4K بر می آید. البته رزبری پای نیز ظاهراً می تواند این ویدیوها را با نرخ فریم پایین اجرا کند. به لطف کارایی بالاتر به نظر می رسد در مقابل رزبری پای بتواند بازی هایی از جمله نسخه اندروید بازی پابجی یا شبیه ساز PSP را با کیفیت بالاتری اجرا کند.

از قابلیت های دیگر Renegade Elite می توان به پشتیبانی از اندروید 8، سه درگاه USB 2.0، دو درگاه USB-C سازگار با دیسپلی پورت، یک درگاه HDMI 2.0، یک درگاه میکرو اس دی، رابط eMMC و یک گیرنده مادون قرمز اشاره کرد.

رزبری پای علاوه بر کامپیوتر جدید، رقبای دیگری از جمله تینکِر بورد 60 دلاری ایسوس، راک64 با قیمت 45 دلار و Le Potato با قیمت 25 دلار از کمپانی Libre Computer دارد.

 

 

تماشا کنید: راکت فضایی ژاپن چند ثانیه پس از پرتاب منفجر شد

کمپانی Transcend Air Corporation از توسعه‌ی یک وسیله‌ی نقلیه‌ی عمود پرواز یا VTOL‌ خبر داد که Vy 400 و تا زمستان سال ۲۰۲۴ آماده پرواز خواهد شد.

این وسیله نقلیه عمود پرواز قادر است ۶ نفر را به مقصد موردنظرشان رسانده و در این مسیر به سرعت ۶۵۲ کیلومتر بر ساعت هم برسد که ۳ برابر سرعت هلیکوپتر‌های معمولی است.

کمپانی سازنده تصمیم گرفته که از این وسیله نقلیه تنها برای انجام مسافرت‌هایی میان مراکز شهر‌های مهم استفاده کند و حتی اولین مسیر‌ها و قیمت بلیط‌هایشان را نیز منتشر کرده است.

این وسیله قادر است که مسیر‌های ۷۲۴ کیلومتری را بپماید. بدین ترتیب هر شخص قادر است سوار بر  Vy 400 طی مدت ۵۵ دقیقه مسافت میان لس آنچلس تا سانفرانسیسکو را سپری نماید.

این وسیله‌ی نقلیه‌ی هوایی از یک سیستم هدایت منحصر به فرد بهره می‌برد که fly-by-wire (به معنی پرواز به وسیله‌ی سیم) نام دارد که نشان می‌دهد به احتمال قوی سیستم هدایت اتوماتیک در آن تعبیه شده است و نمی توان به صورت دستی Vy 400 را کنترل نمود.

«گرگ بروئل» بنیانگذار و مدیرعامل این کمپانی می‌گوید:

«این وسیله نقلیه قادر است که گزینه‌ی مناسبی برای حمل و نقل میان-شهری فراهم آورد. Vy 400 می تواند پارامتر‌هایی نظیر ترافیک موجود در خیابان‌، آلودگی اطراف فرودگاه‌ها، هزینه‌ی سفر‌های هوایی و زمان صرف شده برای آن را به خوبی کاهش دهد. وسیله‌ی نقلیه‌ی عمود پرواز ما از هلیکوپتر‌های معمولی بسیار کاربرد‌ی‌تر و کم هزینه‌تر است. به علاوه از آنجایی که مکانیزم حرکتی آنها به جت شباهت دارد، سریعتر حرکت کرده و آلودگی صوتی کمتری بوجود می‌آورند.»

با این حال هزینه سفر با Vy 400 کم نخواهد بود. خریداران می‌تواند با پرداخت ۲۸۳ دلار، از نیویورک به مقصد بوستون سفر کرده یا با پرداخت ۳۲۵ دلار از مونترال به تورتنو پرواز کرده و پس از یک ساعت به مقصدشان برسند. ضمن اینکه هزینه‌ی سفر ۵۵ دقیقه‌ای از لس آنجلس به سانفرانسیسکو ۳۱۵ دلار خواهد بود.

 

تماشا کنید: جابجایی ده هزار مسافر با تاکسی‌های هوایی Volocopter چگونه ممکن خواهد شد

وس اندرسون از آن کارگردان‌هاییست که آثارش امضای ثابت خودش را دارد و این امضا (یا شاید بهتر باشد بگوییم امضاها) در تمام نما به نمای فیلم‌هایش حضور دارد. وس اندرسون که در آستانه ۵۰ سالگی قرار دارد بار دیگر بعد از وقفه‌ای نزدیک به یک دهه به سراغ انیمیشن استاپ موشن رفته و انیمیشن انیمیشن Isle Of Dogs را ساخته که برخلاف اثر قبلی انیمیشنی او یعنی «آقای روباه شگفت انگیز« بر اساس یک رمان کودک نیست و داستانی اورجینال به قلم خودش را دارد.

داستانی که اندرسون برای جزیره سگ‌ها انتخاب کرده لایه‌های پیچیده‌ای دارد که خوشبختانه هم می‌توان به آنها توجه کرد و از اثر بیشتر لذت برد و هم می‌توان با نادیده گرفتن آنها بازهم از انیمیشن لذت برد. این موضوع باعث می‌شود که جزیره سگ‌ها برای دو قشر کوچکترها و بزرگترها جذاب به نظر برسد و با توجه به درجه سنی PG-13 انیمیشن (کودکان همراه با والدین) هر دو گروه را راضی نگه می‌دارد.

انیمیشن Isle Of Dogs شبیه به هیچ اثر دیگری نیست و اصالت کار از سر و روی آن می‌بارد؛ این اصالت از فیلمنامه کار تا جلوه‌های بصری و نوع صداپیشگی و حتی موسیقی کار کاملا مشهود است. 68امین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین با این انیمیشن آغاز به کار کرد و جالب اینکه در همین جشنواره وس اندرسون در بین کارگردانان مشهور و فیلم‌های فاخر دیگر توانست جایزه کارگردانی را از آن خود کند. بحث دیگری که انیمیشن Isle Of Dogs از منظر تخصصی‌تر انیمیشن به پیش می‌کشد موضوع فیلمبرداری در انیمیشن است که هنوز هم برای عده‌ای درست جا نیفتاده ولی شاید دیدن این اثر بتواند این موضوع را جا بیندازد.

• استودیو سازنده: Fox Searchlight Pictures
• کارگردان: وس اندرسون
• صداپیشگان: برایان کرنستون،ادوارد نورتون، بیل مورای، اسکارلت جوهانسون
• بودجه فیلم: ۴۰ میلیون دلار

داستان در یک شهر خیالی در ژاپن آینده روایت می‌شود که شهردار آن اعلام می‌کند تمامی سگ‌ها اعم از خانگی و ولگرد باید از شهر تبعید بشوند و به جزیره آشغال‌ها که در آنسوی دریاها قرار دارد منتقل شوند. شهردار کوبایاشی علت این موضوع را فراگیری بیماری تب سگ‌ها عنوان می‌کند و می‌گوید که این مریضی مرگ‌آور در حال شیوع است و پادزهری هم برای آن وجود ندارد. دانشمندان ژاپنی شهر سعی می‌کنند با دریافت مهلتی ۶ ماهه از شهردار بخواهند تا برای ساخت واکسن به آنها بودجه بدهد ولی این اتفاق نمی‌افتد و در نهایت تمامی سگ‌های شهر به این جزیره تبعید می‌شوند.

آتاری، پسربچه ناتنی شهردارکوبایاشی اما عاشق سگ نگهبان خود به نام اسپاتز است و نمی‌تواند دوری او را تحمل کند و به همین علت ۶ ماه بعد از اجرای فرامین شهردار، هواپیمایی را از فرودگاه دزدیده و یواشکی به این جزیره می‌رود تا اسپاتز را پیدا کند. او بعد از فرود به جزیره با گله‌ای از سگ‌ها آشنا می‌شود و سگ‌ها تصمیم می‌گیرند به آتاری کمک کنند تا اسپاتز را پیدا کند و در این بین رازهای زیادی درباره علت دشمنی شهردار با سگ‌ها و نقشه شوم او برای این جانوران افشا می‌شود.

یکی از مواردی که خود وس اندرسون در همان بدو شروع کار به بینندگان گوشزد می‌کند اینست که تمامی کاراکترها در این انیمیشن به زبان مادری خود سخن می‌گویند و صرفا واق واق کردن سگ‌ها به انگلیسی برگردانده شده تا بیننده متوجه داستان شود. این شوخی اندرسون بعد از گذشت دقایقی از فیلم بسیار جدی می‌شود و بیننده شاهد کاراکترهای ژاپنیست که به زبان ژاپنی سخن می‌گویند و هیچ زیرنویسی هم برای گفته‌های آنها در کار نیست و صرفا گاهی در برخی موارد، یک مترجم همزمان که مثلا یک کاراکتر در نشست‌های خبریست، دیالوگ‌ها را ترجمه می‌کند. با این وجود شاهد چندین دیالوگ ژاپنی هستیم که هیچ‌گاه ترجمه نمی‌شوند و این موضوع را از دو جهت می‌توان بررسی کرد:

نخست آنکه این کار یک ضربه نسبی به فیلم وارد کرده و باعث شده که کاراکترهای ژاپنی اثر آنچنان قابل لمس نباشند. شخصیت پردازی این کاراکترها با توجه به عدم فهمیدن نصف حرف‌های آنها برای بینندگان غیرژاپنی کمی سخت است اما از آنسو نقطه قوتی هم در این ترفند نهفته است.

اندرسن سعی می‌کند در موجزترین و خلاصه‌ترین شکل ممکن انبوه دیالوگ‌ها را با چند کلمه انگلیسی در لابه‌لای کار به بیننده بفهماند (مثلا توضیحات دانشمندان درباره نحوه ساخت پادزهر که در نهایت با دو سه کلمه انگلیسی در پایین برگه مراحل آزمایش مشخص است که نتیچه چی شده) و از سوی دیگر احساس همذات پنداری بیشتری با کاراکتر سگ‌ها برای بیننده فراهم شده است. سگ‌هایی که قهرمان اصلی فیلم جدید اندرسن هستند و برخلاف برخی آثار گذشته او که معمولا در فیلم‌هایش سگ‌ها کشته می‌شدند، این بار قصد دارند از مرگ رهایی یابند.

اما شاید بتوان گفت مساله دیالوگ‌ها صرفا به همین موضوع ژاپنی و غیرژاپنی بودن آنها بسنده نمی‌شود و باید به دیالوگ‌نویسی برای کاراکترها تحسین گفت. لیست بلندبالایی از بازیگران شهیر آمریکایی برای صداپیشگی کاراکترها برای  انیمیشن Isle Of Dogs تهیه شده که همگی در کار خود موفق بوده‌اند: برایان کرنستون،ادوارد نورتون، جف گلدبلام،اسکارلت جوهانسون،بیل مورای و… که نکته قابل اهمیت در نوع دیالوگ‌ها برای هر کدام از این بازیگران است. توگویی اندرسن سال‌ها با این بازیگران همکلام شده و دیالوگ‌ها را برای شخص خود آنها نوشته و تصور ادای این خطوط فیلمنامه برای کسی جز آنها خیلی سخت است. صداپیشگی اسکارلت جوهانسون (که حضور کمرنگی نسبت به بقیه دوبلوران دارد) گواه دقیق این ادعاست و باید به انتخاب Casting صداپیشگان تبریک گفت.

خارج از موضوع دیالوگ‌ها باید درباره جلوه‌های بصری  انیمیشن Isle Of Dogs صحبت کرد که قبل از همه چیز خودش را نشان می‌دهد. قاب بندی‌های وس اندرسون و طراحی صحنه تک تک نماها در جزیره سگ‌ها زیباست و نمی‌توان عاشقانه آنها را دوست نداشت. با دیدن انیمیشن Isle Of Dogs مشخصا به پیشرفت محسوس کارگردان در ساخت یک انیمیشن استاپ موشن نسبت به کار قبلی او می‌توان پی برد و فیلمبرداری و تدوین کار در این اثر با وجود اینکه رنگ و بوی همیشگی کارهای وس اندرسن را دارد (هتل بزرگ بوداپست و رنگ‌آمیزی و طراحی دکور و لباس و فیلمبرداری بی نظیر آن که یادتان نرفته؟) اما کاملا ارتقا یافته‌ عمل می‌کنند و بهترین اثر او را تشکیل می‌دهند. کلوزآپ‌ها و لانگ‌شات‌هایی که در پی هم می‌آیند و شاید در ابتدا کمی سردرگمی به چشمان بیننده وارد سازند اما با گذشت چند دقیقه و غرق شدن در فضا و اتمسفر خاص فیلم، دوست داشتنی و فراموش نشدنی می‌شوند.

انیمیشن Isle Of Dogs دیدگاه‌های سیاسی هم بیان می‌کند که برخی از آنها برای ما ایرانیان بسیار آشناست و شنیدن و دیدن آنها کمی دردآور است (به سکانسی دقت کنید که معترضین به سگ کشی به سیاست‌های شهردار انتقاد می‌کنند و شهردار آنها را یک گروه کوچک اخلالگر در امور کشور خطاب می‌کند و با پروپاگاندای سیاسی سعی بر اجرای نقشه شوم خود دارد و یا حتی در سکانس پایانی که خطر اسپول داستان: با وجود روی کار آمدن حزب جدید دوستدار سگ‌ها در ابتدا تصمیم می‌گیرند که هر سگ‌آزاری را به مرگ محکوم کنند!! و نشانه‌های بر سر قدرت نشینی را به وضوح به صورت مخاطب می‌زند. پایان خطر اسپویل داستان) این پیام‌ها و مباحث سیاسی در فیلم بگیر نگیر دارد و گاهی موارد (مثلا با حضور شخصیت دانش آموز آمریکایی که زایدترین شخصیت در بین کاراکترهای فیلم است) جهت گیری چندان جالبی ندارد.

شاید از جملات بالا این تصور برآید که انیمیشن Isle Of Dogs یک اثر کاملا جدی با تمی تاریک است و باید همینجا بگویم که این اشتباه را نکنید. طنز زیرپوستی قوی در دیالوگ‌ها و سکانس‌ها وجود دارد که از قضا با فضای خاص فیلم هم همخوانی بسیار مناسبی دارد. خود بیل مورای (که پیش‌تر صداپیشگی کاراکتر محبوب گارفلید را هم بر عهده داشت) هربار دهان باز می‌کند تکه‌ای می‌پراند که نخندیدن به آن سخت است. بالانس طنز و موضوع جدی انیمیشن به خوبی رعایت شده و باعث دلزدگی مخاطب (چه کودک و چه بزرگسال) نمی‌شود.

انیمیشن Isle Of Dogs جهش و گام بزرگی برای صنعت انیمیشن محسوب می‌شود و با ادای احترام به آثار بزرگی از سینمای ژآپن (مثل فیلم‌های کوروساوا و حتی انیمه سینمایی آکیرا) توانسته اثری را خلق کند که برای کوچک و بزرگ محتوای خاص خود را داشته باشد و در عین حال در نوع روایت و ساختار هم کاملا یونیک باشد.

وس اندرسن سینما را به خوبی می‌شناسد و به خوبی می‌دانست که جزیره سگ‌ها فقط و فقط در قالب استاپ موشن می‌توانست روی پرده به تصویر کشیده شود (خود شما هم بعد از دیدن اثر به همین مساله پی خواهید برد) و دست روی ژانر مناسبی گذاشته و آن را چندین برابر بهتر از بزرگان این سبک (مثل نیک پارک که خالق شخصیت‌های والاس و گرومیت و شان گوسفنده در انیمیشن‌های استاپ موشن است) از آب در آورده است.

جزیره سگ‌ها یکی از بهترین آثار سینمایی امسال هالیوود است و احتمالا در اسکار یا گلدن گلاب ۲۰۱۹ هم نام آن را در بین کاندیداها خواهیم دید،نتیجتا دیدن آن برای همگی اکیدا توصیه می‌شود.

پیشرفت های فناوری به حدی رسیده که انتظار می رود سال آینده نخستین گروه از مهاجران عازم مریخ شوند، در این میان سوالی که ذهن برخی را به خود مشغول کرده این است که نحوه اداره این سیاره چگونه خواهد بود.

ایلان ماسک در یازدهم مارس ۲۰۱۸ طی فستیوال SXSW از عزم خود برای ارسال نخستین سفینه بین سیاره ای به مریخ در نیمه اول سال ۲۰۱۹ خبر داد.

اگرچه بسیاری ماسک را با ایده های بلندپروازانه می شناسند اما موسس شرکت های بزرگی نظیر «تسلا»، «سولار سیتی»، «اسپیس اکس» و «بورینگ کمپانی» نه تنها از توان مالی و فنی کافی برای رسیدن به چنین هدفی برخوردار است، بلکه با توسعه راکت های چند بار مصرف فالکون ۹ و فالکون هوی قدم های برجسته ای را در این راستا برداشته است.ده سال قبل کسی از قابلیت سفر به مریخ مطمئن نبود اما در صورتی که ایده های ماسک به تحقق بپیوندد، بشریت در شرف تسخیر سیاره سرخ قرار دارد. با این حال سفر به مریخ و حتی سکونت در آن تنها بخشی از مساله است و نکته مهمتر نحوه شکل گیری جوامع در آنجا، تعیین نهادهای قدرت و سازمان های دیگر است.

سکونت در مریخ

ایده ماسک بر تشکیل یک کلونی از میلیون ها فرد بر مریخ استوار است، البته قبل از آن باید گروهی از افراد جسور و برخوردار از ویژگی های لازم برای آزمایش این پروژه عظیم پیشگام شوند. ماسک درباره این ماموریت می گوید:

این سفر برای افراد پیشقدم به مراتب خطرناک تر از دیگران است. در واقع این ماجراجویی شبیه سفر نخستین افراد به قطب جنوب بوده و به همان اندازه با سختی و حتی احتمال مرگ همراه است.

از سوی دیگر حتی با استانداردهای فرد متمولی نظیر ایلان ماسک، هزینه ۲۰۰ هزار دلاری ارسال هر نفر به فضا بسیار سنگین است. البته این تمام ماجرا نیست و پیشگامان مریخ به جای سیر و سیاحت در این سیاره باید زیرساخت هایی را برای زندگی خود بنا کنند که هزینه های گزاف دیگری را نیز به این پروژه تحمیل خواهد کرد.

در صورتی که مرحله اول با موفقیت همراه باشد در موج دوم مهندسان، پزشکان، دانشمندان و متخصصان دیگری به منظور بررسی بهتر شرایط زندگی مریخ و ارتقای سطح زندگی عازم همسایه زمین خواهند شد.با افزایش تعداد ساکنان مریخ آرام آرام کلونی هایی روی این سیاره شکل می گیرد که شاید شبیه به نیویورک و توکیو نباشد اما طبیعتا آن زمان دیگر افراد به مکانی شبیه به یک ایستگاه کوهستانی راضی نبوده و در پی امکانات بیشتری خواهند بود.

در نظر داشته باشید که تمام مراحل این پروژه توسط یک شرکت آمریکایی و تحت مدیریتی فردی به نام ایلان ماسک صورت گرفته که سازمان های خصوصی و آزادی عمل را از بزرگترین دستاوردهای تمدن بشری می داند.

رقبای فضایی اسپیس اکس

حتی خود ایلان ماسک هم مدعی است که برای سکونت در مریخ شرکت های دیگری هم باید در کنار اسپیس اکس فعالیت داشته باشد.

یکی از رقبای بالقوه در این زمینه آژانس های فضایی دولتی هستند که اغلب از مشکل کمبود بودجه و زیرساخت رنج می برند. بسیاری از دولت های غربی کمتر از ۲۵ درصد از درآمد مالیاتی خود را به اکتشافات فضایی اختصاص می دهند. برای مثال بودجه ناسا در سال ۲۰۱۷ برابر ۱۹.۳ میلیارد دلار بوده که نیم درصد از بودجه فدرال ایالات متحده را شامل می شود.

رقیب دیگر در این زمینه چین است که بودجه ظاهری برنامه فضایی آنها ۳ میلیارد دلار یا ۰.۱ درصد از کل بودجه را شامل می شود، با این وجود مرز بین شرکت های خصوصی و دولتی چین همیشه مبهم بوده و همین مساله برآورد دقیق بودجه آنها را ناممکن می سازد، به عبارت دیگر بودجه واقعی برنامه فضایی چین احتمالا به مراتب بیش از ۳ میلیارد دلار است.

این مجموعه تنها به آمریکا و چین محدود نمی شود و روسیه، اتحادیه اروپا و اخیرا هند نیز بازیگرانی مطرح در صنعت فضایی به شمار می روند.

روسیه به صورت تاریخی یکی از مدعیان اکتشافات فضایی محسوب می شود اما در سال های اخیر به لطف محدود بودن فعالیت های فضایی به دولت، از نوآوری بازمانده است. بودجه این کشور تا حد زیادی به نفت و گاز وابسته است که با ظهور منابع تجدیدپذیر تا حدودی به مخاطره می افتد.

روی کاغذ آژانس فضایی اروپا (ESA) مهمترین رقیب ناسا و اسپیس اکس در پروژه سکونت در مریخ خواهد بود. ESA از ۲۲ دولت عضو اتحادیه اروپا تشکیل شده که مسئولیت مشارکت اروپایی ها در ایستگاه فضایی بین المللی، مدارگرد «مارس اکسپرس» و کاوشگر «رزتا» را بر عهده دارد.

در حالی که آمریکا، روسیه، چین و اتحادیه اروپا در حال تلاش برای ارسال محموله های مختلف به فضا هستند، هند تنها با صرف ۷۴ میلیون دلار مدارگرد خود را راه اندازی کرده است. هزینه پیاده سازی این ماموریت فضایی از بودجه تهیه فیلم «جاذبه» توسط کمپانی «وارنر» در سال ۲۰۱۳ کمتر بوده و این امر نشان دهنده منابع با قیمت مناسبی است که در خدمت پیشبرد فناوری فضایی هندی ها قرار دارد.

چه کسی مالک مریخ خواهد بود

آیا این کشورها منابع و تخصص هایشان را برای سکونت در مریخ با هم به اشتراک می گذارند یا مثل اروپای قرن نوزدهم هرکدام گوشه ای از این سیاره را برای خود برگزیده و نماینده ای را برای نظارت بر آن انتخاب می کنند؟

آیا این کشورها مثل زمین به رقابت نظامی و اقتصادی و کنار زدن یکدیگر روی می آورند؟ ایلان ماسک در این باره می گوید:

به احتمال قریب به یقین دولت مریخ به جای دموکراسی نیابتی به شکل مستقیم خواهد بود که در آن رای مردم تعیین کننده راه حل مسائل خواهد بود. از نظر من این نوع حکومت بهترین گزینه است چرا که فساد را به حداقل می رساند.

اما ماسک چه میزان در رابطه با نوع حکومت مریخ واقع بین است؟ با توجه به اوضاع نه چندان مساعد جوامع بشری روی زمینی که میلیون ها سال ساکن آن بوده اند، به نظر واقع بینی مدیرعامل اسپیس اکس تحت تاثیر دغدغه های او در رابطه با نزدیک شدن به تاریخ موعود قرار گرفته است. از سوی دیگر موفقیت های اخیر اسپیس اکس هم حاصل سرمایه گذاری موسسات و افراد بسیاری است که ممکن است نظری مخالف او داشته و برای پیشبرد اهداف خود، وی را تحت فشار قرار دهند.از میان رقبای فضایی مذکور بسیاری از آنها همین حالا بر سر مناطق مختلف با هم منازعه دارند. برای مثال پکن و واشنگتن در بخشی از اقیانوس آرام به وسعت حدود سه و نیم میلیون کیلومتر مربع موسوم به «دریای جنوبی چین» رقابت نظامی گسترده ای دارند.

از سوی دیگر پکن و دهلی نو از مدت ها قبل بر سر منطقه ای کوهستانی و صعب العبور که هند آن را «زنگنان» و چین «تبت جنوبی» می نامد، بارها مذاکره کرده ولی هنوز هم درگیر مناقشه هستند. تصویر اینکه دولت هایی که بر سر مناطق غیر حاصلخیز و بدون منابع مشخص با هم منازعه دارند، روی مریخ با حسن نیت کامل دولتی دموکرات را تشکیل دهند بسیار دور از ذهن است.

علاوه بر این حتی دولت های پشت آژانس فضایی اروپا هم بر سر مالکیت مناطقی از قطب شمال با هم اختلاف دارند و اخیرا حفاری های نروژ در این ناحیه با نارضایتی دیگر اعضا همراه بوده است.

با توجه به تنگ نظری های این کشورها تصور ایجاد یک دموکراسی پایدار و آرمانی روی مریخ بسیار خوش بینانه به نظر می رسد. حتی اگر ماسک محتمل ترین نامزد برای سوق دادن بشر به سوی مریخ باشد، کانون های دیگر قدرت احتمالا او را کنار خواهند زد.

کسانی که تاریخ نمی خواند، محکوم به تکرار آن هستند

تاریخ مللو از درس هایی راجع به اشتباهات بشر در رابطه با مستعمره سازی و ایجاد جوامع جدید است که درس نگرفتن از آنها به معنی تکرار فجایع گذشته خواهد بود. راه حل اجتناب از این مساله ایجاد جامعه ای است که به دنبال حذف تنوع های ملی، نژادی و مذهبی به هر قیمتی نبوده و معیارهای دموکراتیک را در اولویت قرار دهد.

سکونت در مریخ شاید بلندپروازانه به نظر برسد اما در واقع فرصتی برای همزیستی مسالمت آمیز نژاد بشری از تمام رنگ ها و بسترهای فکری مختلف در چارچوب یک جامعه مدرن است؛ در غیر این صورت تاریخ نشان داده که سرنوشتی جز منازعات طاقت فرسا، جنگ و نسل کشی در انتظار مهاجران مریخ نخواهد بود.

دوره دوم رویداد بازی‌سازی لول آپ (Level Up) امسال با محوریت بازی‌های رقابتی و تحت شبکه پی سی (آنلاین یا تحت شبکه آفلاین) برگزار خواهد شد و ثبت نام در آن از امروز آغاز شده و تا ۲۲ تیرماه ادامه پیدا می‌کند. شعار امسال رویداد لِوِل آپ «تیم بساز، بازی بساز» انتخاب شده که اشاره مستقیمی به نحوه‌ی برگزاری این رویداد دارد.

به گفته امیرحسین فصیحی، مدیرعامل شرکت فن‌افزار به عنوان برگزارکننده این رویداد، شعار «تیم بساز، بازی بساز» به این دلیل برگزیده شده تا نگرش گروهی و اهمیت تیم‌سازی برای بازی‌سازهای جوان نهادینه شود. با اشاره به آمار منتشر شده پیرامون ۲۸ میلیون گیمر ایرانی توسط تیم پژوهشی بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای و کاهش علاقه‌مندی گیمرها به پی‌سی، فصیحی می‌گوید بازی‌سازی برای پی‌سی هنوز هم جدی گرفته می‌شود و برخلاف دوره قبل، فن‌افزار حالا هیولا را هم در کنار خود می‌بیند. به همین جهت برگزارکنندگان رویداد تصمیم گرفته‌اند تا تمرکز دوره دوم لول آپ فقط روی بازی‌های پی‌سی باشد و به جای یک ماه دوره‌ی گذشته، لول آپ دوم در دو ماه برگزار شود.

به جز تمرکز روی پلتفرم پی‌سی، فن‌افزار یک قالب یا تم کلی هم برای ساختار و محتوای بازی‌ها در نظر گرفته تا همه تیم‌های بازی‌سازی در فضای مشخص‌تری به رقابت بپردازند. بازی‌ها باید تحت شبکه و چندنفره‌ی رقابتی باشند و برای تم محتوایی نیز فرهنگ و هنر ایرانی انتخاب شده. فصیحی با اشاره به تولید کم بازی‌های رقابتی تحت شبکه و تناسب ذاتی آن با پلتفرم پی‌سی می‌گوید: «بستر ایده‌آل برای بازی‌های چندنفره‌ی رقابتی، پی‌سی است. به همین منظور تصمیم گرفتیم امسال تمرکز را روی این بخش از صنعت بازی بگذاریم و تیم‌های مستقل را تشویق کنیم در این راه قدم بگذارند.»

هیولا به عنوان پلتفرم پخش و توزیع بازی‌های ویدیویی مخصوص پی‌سی مدتی است که فعالیت خود را آغاز کرده اما جای خالی بازی‌های آنلاین و چندنفره رقابتی شدیدا در آن حس می‌شود. بنابراین تصمیم فن‌افزار در شکل‌دهی به دومین رویداد لول آپ بسیار هوشمندانه به نظر می‌رسد. اهمیت این رویداد برای هیولا زمانی به وضوح بالاتری می‌رسد که فصیحی در پاسخ به دیجیاتو مبنی بر اینکه آیا فن‌افزار به شکل مستقل یک بازی چندنفره‌ی رقابتی می‌سازد یا خیر گفت: «ما این آرزو را داریم. یکی از دلایلی هم که چنین قالبی برای لول آپ امسال برگزیدیم همین است. ولی چون الان درگیر پروژه‌های خودمان هستیم، فرصت یک پروژه دیگر را نداشتیم. اما آرزوی ما این است که با تیم‌های جدید آشنا بشویم و حتی با آن‌ها سر ساختن یک بازی آنلاین همکاری کنیم. جای خالی چنین بازی‌هایی کاملا حس می‌شود.»

سوال دیگری پرسیدم مبنی بر اینکه ساخت یک بازی تحت شبکه آن هم برای پلتفرم پی‌سی قطعا زمان بیشتری نیاز دارد تا ساخت یک برش عمودی (Vertical Slice) برای موبایل. آیا انتظار دارند طی دو ماه، بازی‌سازها نتیجه مطلوبی را ارائه دهند؟ فصیحی در پاسخ گفت: «ما می‌گوییم ورتیکال اسلایس پریم. انتظار نداریم بازی کاملی تحویل بدهند ولی می‌خواهیم از محصول نهایی که پس از دو ماه تحویل می‌دهند، مطمئن شویم که این تیم اگر فرصت کافی را داشته باشد قطعا توان تولید یک بازی خوب را دارد. بر اساس نقشه راهی که برای این دو ماه در نظر گرفته‌ایم پله پله جلو می‌آییم و اصلا سطح انتظارات بالایی نداریم.»

کسری تهران، مدیر توسعه تجاری هیولا در مورد شعار «تیم بساز، بازی بساز» و شرکت کنندگان لول آپ امسال می‌گوید: «۳ دسته افراد در این رویداد شرکت می‌کنند. یک دسته که تیم‌های بازی‌سازی کامل هستند، دسته دوم تیم‌های بازی‌سازی نصفه و نیمه هستند، مثلا یک تیم بدون برنامه‌نویس یا آرتیست. یک دسته دیگر هم افرادی هستند که اصلا تیم ندارند و تنها هستند. تدابیری اتخاذ کرده‌ایم تا آن‌هایی که تنها شرکت می‌کنند یا تیم کاملی ندارند، به یکدیگر ملحق شده و فرصت شرکت در این رویداد را داشته باشند.»

علاقه‌مندان از ۱۱ تا ۲۲ تیرماه فرصت دارند تا از طریق آدرس levelup.fanafzar.com نسبت به ثبت نام و مشخصات خود اقدام کنند. همانطور که بالاتر ذکر شد، اگر در کنار یک تیم بازی‌سازی کار نمی‌کنید و تنها هستید، فرصت این را خواهید داشت تا به تیم‌های دیگر ملحق شوید. جوایز تیم‌های اول تا سوم نیز نسبت به دوره قبلی تقریبا دوبرابر شده و به ترتیب مبالغ ۳۰، ۱۵ و ۷ میلیون تومان برای آن‌ها در نظر گرفته شده است. اگر پروژه‌ها به سرانجام برسد، هیولا از طریق قابلیت جدید Early Access یا دسترسی زودهنگام خود اقدام به نشر آن‌ها خواهد کرد.

تمام فرآیند ۸ هفته‌ای رویداد لول آپ برای شرکت کنندگان در وبسایت فن‌افزار تشریح شده و هر مرحله از فعالیت‌هایشان همراه با توضیحات متنی، تصویری و ویدیویی همراه است. به منظور شبیه‌سازی یک دوره کوتاه بازی‌سازی تلاش بر این بوده تا در هر قدم، دانش بازی‌سازی به تیم‌ها منتقل شود. برای مثال در دو هفته ابتدایی، تیم‌ها باید دو سند طراحی و فنی را برای بازی‌های خود تهیه کنند.

تیم‌ها پس از تایید می‌توانند با مربیان یا منتورهایی که در بخش‌های مختلف برایشان در نظر گرفته شده ارتباط برقرار کنند. در دوره اول هر تیم فقط با یک منتور ارتباط داشت که مشکلاتی برای تیم‌های بازی‌سازی پدید آورد اما این بار تیم‌ها آزاد هستند تا بنا به نیاز خود با یک مربی ارتباط داشته باشند. حسن کریمی قدوسی، مدیرعامل بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای نیز در نشست خبری عصر امروز حاضر بود و بنیاد را به عنوان یکی از حامیان این رویداد اعلام کرد.

در دوره پیشین که تابستان سال ۹۵ برگزار شد، ۱۷۴ تیم از سراسر ایران به رقابت پرداختند که نتیجه آن ۶۴ محصول نهایی بود. از سه بازی برتر این رویداد، دو بازی تکمیل و منتشر شد.

مرگ‌ها و قتل‌های عجیب و مشکوک همیشه ذهن انسان را درگیر خود می‌کنند و نمی‌توان داستان آنها را به دست فراموشی سپرد. در طول تاریخ، مرگ‌ها و قتل‌های بی‌شماری روی داده که دلیل اصلی مرگ یا حتی قاتل شناسایی نشدند و ماجرای این مرگ‌ها برای همیشه در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است.

بعضی از داستان‌های جنایی در تاریخ وجود دارند که نیروهای پلیس و محققان هرگز نتوانستند پرده از راز آنها بگشایند و قاتل‌ها آزادانه به زندگی خود ادامه داده و هیچ‌گاه هویتشان شناسایی نشد.

از قتل برای مخفی شدن تا مرگی عجیب که احتمال داده می‌شود مقتول، قاتل خودش بوده در ادامه ۸ مورد از عجیب‌ترین مرگ‌های تاریخ را برایتان برشمرده‌ایم. تمامی این داستان‌ها در زمان خود بسیار مورد توجه مردم، رسانه‌ها و نیروهای پلیس قرار داشتند اما با همه این اوصاف، هیچ‌گاه حقیقت مشخص نشد و ماه از پشت ابر بیرون نیامد. برای آشنایی با این موارد در ادامه با روزیاتو همراه باشید.

قتل در خودرو و سوزاندن جسد

آلفرد رُز پس از اینکه قرض مالی بسیار زیادی بالا آورده بود تصمیم گرفت برای مرگ خود صحنه‌سازی کرده و بدین روش از شهر فرار کند.

او بدنبال نقشه‌ای که برای این تصمیم کشیده بود، یک غریبه را سوار خودروی خود کرد تا در میانه راه او را به قتل برساند و سپس ماشین خود را آتش بزند تا بدین صورت صحنه مرگ خود را بازسازی کرده و همه تصور کنند که خودش مرده و جنازه‌اش هم سوخته است.

برای این منظور، آلفرد رُز با ضربه زدن به سر مسافر غریبه او را به قتل رساند و سپس ماشین را به آتش کشید. اما نقشه او موفقیت‌آمیز نبود و رُز به جرم قتل عمد دستگیر و در نهایت اعدام شد.

با اینکه رز به قتل اعتراف کرده بود، اما گفته بود که هیچ اطلاعاتی در مورد نام و مشخصات مسافر ندارد. همزمان با وقوع این قتل دلخراش، مردی به نام ویلیام بریگز که برای مراجعه به مطلب پزشک خانه‌اش را ترک کرده بود، هرگز به خانه بازنگشت و خبری از وی وجود نداشت.

همه تصور می‌کردند که بریگز کسی است که رز وی را به قتل رسانده اما پس از انجام بررسی‌های دی‌ان‌ای مشخص شد که مقتول بریگز نبوده. پس از این مراجعه دو سوال همیشه بی‌جواب ماند، چه اتفاقی برای بریگز افتاده بود و آن مردی که در خودرو به قتل رسیده بود، که بود؟

ادگار آلن پو

در سوم اکتبر سال ۱۸۴۹ میلادی، جوزف دبلیو واکر، آهنگساز مشهور آن زمان، بدن نیمه‌جان ادگار آلن پو را به حالت درازکش در جوی آبی در بالتیمور پیدا کرد. پو در آن زمان زنده بود از توهم و هذیان شدید رنج می‌برد. او چهار روز در چنین وضعیت آشفته‌ای زنده ماند و در نهایت به خاطر التهاب شدید مغز درگذشت.

نظریه‌های متعددی در مورد مرگ او وجود دارد از قتل و آنفولانزا گرفته تا هاری و مسمومیت با الکل. اما در نهایت هیچ‌کدام از این نظریه‌ها به عنوان عامل مرگ پو تایید نشدند.

آلبرت دکر

آلبرت دِکِر، هنرپیشه و سیاستمدار اهل کشور ایالات متحده آمریکا بود. این هنرپیشه دارای یک ستاره در پیاده‌رو شهرت هالیوود است و بیشتر عمر خود را در هالیوود سپری کرده بود.

دکر در سن ۶۲ سالگی در حالی جان خود را از دست داد که مشغول بازی در فیلم The Wild Bunch بود و هرگز موفق به دیدن آن نشد. در آن زمان، جسد این هنرپیشه مشهور در حالیکه یک کمربند چرمی دور گردنش پیچیده شده بود، چشم‌هایش با یک روسری بسته شده بود، توپی نیز درون دهانش قرار داشت و دست‌هایش با طناب به پشت بسته شده بود به صورت عریان در حمام خانه‌اش پیدا شد.

همچنین روی بازوهای او سرسوزن‌های آلوده‌ای وجود داشت که عکس‌هایی را به دست او سنجاق کرده بودند و با رژلب نیز روی تنش جملاتی نوشته شده بود.

پزشکان پس از بررسی جسد، علت مرگ را اختناق شهوانی اعلام کردند؛ محدودیت عمدی اکسیژن‌رسانی به مغز برای برانگیختگی جنسی را گویند.

اما این مرگ بسیار عجیب‌تر از اینها بود. درِ حمام از سمت داخل با زنجیر قفل بود و امکان خروج فرد دوم از محل حادثه وجود نداشته است.

آیا دکر همه این بلاها را خودش بر سر خودش آورده بود؟ آیا او در را به روی خود قفل کرده بود؟ اینها سوالاتی هستند که هرگز پاسخی برای آن پیدا نشده است.

داهیلای سیاه

در سال ۱۹۴۷ میلادی، الیزابت شورت با اسم مستعار «داهیلای سیاه» زن ۲۲ ساله جوانی بود که آرزوی هالیوود را در سر می‌پروراند. او به عنوان پیشخدمت در یک رستوران کار می‌کرد تا پس‌انداز کافی برای خود داشته باشد و در نهایت به موفقیت بزرگی که در سر داشت برسد. اما هرگز به آن دست نیافت.

یک زن، جسد برهنه داهیلای سیاه را در حالی که از وسط دو نیم شده بود و اعضای بدنش نیز قطع شده بودند در نزدیکی لیمرت پارک در پانزدهم ژانویه آن سال پیدا کرد.

قاتل تمامی اعضای بدن را تمیز کرده کرده و بدون هیچ لکه خونی آنها را در خیابان گذاشته بود. علیرغم جست‌وجوهای اف‌بی‌آی و LAPD  هیچ رد و اثری از قاتل پیدا نشد و در نهایت هم مشخص نشد که قاتل این زن جوان چه کسی بوده است.

تام تامسون

تام تامسون در اوایل قرن بیستم میلادی یکی از مشهورترین نقاشان طبیعت بود. او همیشه عادت داشت در پارک آلگونکوئین به نقاشی از چشم‌اندازهای طبیعی بپردازد زیرا در آنجا مسحور زیبایی طبیعت می‌شد. اما همین پارک به قتل‌گاه وی نیز تبدیل شد.

در هشتم جولای سال ۱۹۱۷ میلادی قایق این هنرمند به صورت وارونه در دریاچه پیدا شد اما اثری از جنازه وجود نداشت. پس از آن داستان‌های زیادی در مورد مرگ این هنرمند مطرح شد که برخی آن را قتل و بعضی دیگر بدشانسی می‌دانستند.

اما هرگز مشخص نشد که وی چگونه مرده و چه بلایی سر جنازه‌اش آمده است.

جولیا والاس

ماجرای مرگ جولیا والاس در سال ۱۹۳۱ میلادی تا چندین دهه به موضوع جذابی برای نویسنده‌های داستان‌های جنایی تبدیل شده بود. همسر جولیا در شرکت بیمه کار می‌کرد و کارگزار بیمه بود. در بیستم ژانویه همان سال، ویلیام والاس یک تماس تلفنی از طرف مردی به نام آر ام کوالترو داشت که به وی گفته بود آن روز بعدازظهر به بخش شرقی خیابان ۲۵ Menlove Gardens برود.

به عنوان یک کارگزار بیمه، چنین تماسی عجیب و دور از ذهن نبود. به همین خاطر او به همان آدرس رفت. اما پس از رسیدن به مقصد متوجه شد که این آدرس شمال، جنوب و غرب دارد، اما شرق ندارد.

وی سریعا متوجه شد که فریب خورده و فورا به خانه خود بازگشت اما با جسد مثله شده همسرش جولیا مواجه شد.

پلیس ابتدا والاس را به اتهام قتل دستگیر و محکوم کرد اما بعدها بی‌گناهی وی ثابت شده و آزاد شد. پس از او دو نفر دیگر مضنون به قتل بودند: ریچارد پری مردی که والاس او را به خاطر گم کردن کتاب Prudential اخراج کرده بود و همچنین جوزف مارسدن، مردی که به جولیا والاس پول داده بود تا با او رابطه جنسی برقرار کند.

علیرغم این شبهات، در نهایت هیچ کسی به عنوان قاتل دستگیر نشد و راز این قتل برای همیشه سربسته ماند.

ال دورادو جین دو

پس از شناسایی و محکوم شدن قاتل ال دورادو جین دو که به نام «مرسدس» هم شهرت داشت، اما همچنان راز قتل این زن در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. او یک رقصنده و روسپی بود که درآمدش را برای دو فرزندش ارسال می‌کرد. اما هویت واقعی او را فقط عاشق او که قاتلش هم بود می‌شناخت: جیمز آیس مک‌آلفین.

مک‌آلفین این رقصنده را در متل محل اقامتش به ضرب گلوله به قتل رساند اما هرگز لب به سخن نگشود و معلوم نیست که آیا این خانم واقعا فرزندی داشته و پولهایش را برای او می‌فرستاده یا این یک داستان ساختگی است. و شاید او هرگز قاتلش نبوده.

چارلز براوو

در سال ۱۸۷۵ میلادی یک وکیل مدافع به نام چارلز براوو با زنی موسوم به فلورانس ریکاردو ازدواج کرد. آنها هر دو درگیر روابط نامشروع دیگری بودند و همسر قبلی فلورانس، الکساندر ریکاردو به طرز عجیبی مرده بود.

براوو  از همان ابتدا روابط سخت و پرماجرایی داشت و بر اساس شایعات مرد بسیار شکاک، بددهن و کنترل‌کننده‌ای بشمار می‌رفت. او همچنین از اینکه همسرش از او پولدارتر است بسیار ناراحت بود و به همین خاطر همیشه خرج و درآمد همسرش را کنترل می‌کرد.

چهار ماه بعد، چارلز به دلیل مسمومیت شدید جان خود را از دست داد. سه نفر به قتل مشکوک بودند: فلورانس، خانم کاکس (پیشخدمت خانه) و دکتر گالی.

خانم کاکس سه فرزند داشت و یک بار چارلز او را تهدید به اخراج کرده بود. در روز مرگ چارلز، پلیس متوجه رفتار عجیب این خانم شد. حتی خانم کاکس به دروغ به پلیس گفته بود که آقای براوو قصد خودکشی داشته است در حالیکه این‌طور نبوده.

دکتر گالی یکی از عاشقان پیشین فلورنس بوده و بعد از ازدواج فلورانس و براوو بسیار غمگین و ناراحت بوده است. با اینکه هر سه متهم آزاد شدند اما هر سه آنها سرنوشت بدی پیدا کرده و با فاصله کمی از این حادثه جان خود را از دست دادند. اما در نهایت مشخص نشد که آقای براوو به دست چه کسی به قتل رسیده است.

معمای مرد سامرتنی

در سال ۱۹۴۸ میلادی، جنازه یک مرد در ساحل سامرتن در آدلاید استرالیا پیدا شد که آب او را به ساحل آورده بود. تا چندین دهه نیروهای پلیس و محققان او را مرد سامرتون می‌نامیدند. متوفی کت‌وشلوار مرتب، اندام متناسب و صورت تراشیده و تمیز داشت. اما هیچ کارت یا نشانه‌ای که بتوان هویت جنازه را تشخیص داد به همراه نداشت.

پلیس پس از بررسی متوجه یک جیب مخفی در شلوار او شد که اقلام عجیبی در آن وجود داشته: یک تکه کاغذ پاره که در آن بخشی از رباعیات عمر خیام با عنوان «تمام شد» (به انگلیسی) نوشته شده بود.

بعدها یک تاجر به پلیس مراجعه کرد و ادعا می‌کرد کتابی به داخل ماشین او انداخته شده است. در صفحه آخر این کتاب، عبارت «تمام شد» پاره شده بود. در پشت کتاب ۵ خط نامه و یک شماره تلفن نوشته شده بود.

پلیس شماره را ردیابی کرده و در نهایت به پرستای رسید که ادعا می‌کرد فرد متوفی را نمی‌شناسد. به همین خاطر پرونده مختومه اعلام شد و هرگز پرده از راز این مرگ مشکوک برداشته نشد.

این مرگ مشکوک با نام «پروندهٔ تمام شد» نیز شناخته می‌شود؛ نام پرونده از روی عبارت «تمام شد» بر روی تکه کاغذی از صفحه آخر رباعیات خیام که در جیب مخفی شلوار مقتول یافت شده بود، گرفته شده‌است. پرونده به عنوان یکی از مشکل‌ترین معماهای استرالیا مطرح شده‌است و موضوع بسیاری از جستجوهای مشتاقانه راجع به هویت قربانی و اتفاقاتی که منجر به مرگ او شد، بوده‌است.

روغن موتور نقشی تعیین کننده درحفظ سلامت موتور دارد. این مایع حیاتی باید بتواند در مجاری موجود و در اطراف قطعات داخلی موتور به راحتی حرکت کند. با کاهش یا افزایش دما، مقاومت و یا به عبارت دیگر نرمی و سفتی روغن تحت تاثیر قرار می گیرد؛ در نتیجه تغییرات دما می تواند از طریق تغییر رفتار روغن بر سلامت موتور و عملکرد آن اثرگذار باشد.

در میان برخی از مالکین وسایل نقلیه این باور وجود دارد که با عوض شدن فصول سال و افزایش یا کاهش دمای هوا، باید حتما اقدام به تعویض روغن کرد. این افراد معتقدند هر فصل روغن موتور مخصوص خود را داشته و باید از نمونه مناسب همان فصل استفاده نمود. در مطلب حاضر قصد داریم بطور کلی به این مساله پرداخته و در نهایت به سوال مطرح شده در عنوان پاسخ دهیم.

برای مشخص کردن اصطکاک داخلی یا مقاومت در برابر جریان سیالات، از واحدی به نام ویسکوزیته یا گران روی استفاده می شود. هر چه ویسکوزیته سیالی بالاتر باشد، به معنای آن است که غلظت زیادتری داشته و آرام تر جاری می شود. برای درک بهتر می توانید عسل را تصور کنید؛ این ماده ویسکوزیته بیشتری نسبت به دیگر سیالاتی مثل آب دارد.

در دماهای سردتر، روغن موتور به سمت افزایش ویسکوزیته تمایل پیدا می کند. در این حالت حرکت آن دشوارتر شده و در مواقع حاد نمی تواند به خوبی وظیفه روانکاری و ایجاد لایه بر روی سطوح را انجام دهد.

برای مقابله با این شرایط روغن های مخصوصی ساخته شده اند. این روغن ها در دماهای پایین نیز خاصیت خود را حفظ کرده و بیش از حد غلیظ یا به عبارت دیگر سفت نمی شوند. اما یک مساله، با افزایش دما این روغن ها بسیار نازک و رقیق شده و این بار به خاطر این ویژگی ممکن است نتوانند وظیفه خود را به درستی انجام دهند.

به منظور نمایش ویسکوزیته روغن از شاخص های عددی کمک می گیرند. چنانچه نگاهی به برچسب های موجود بر روی ظروف روغن داشته باشید، این اعداد را مشاهده خواهید کرد.

با توجه به پیشرفت های زیادی که تاکنون حاصل شده، روغن موتورها نیز بسیار بهینه تر از قبل شده اند. به این معنی که برخی از آنها سازگاری بهتری با تغییرات دمایی داشته و خود را با شرایط تطبیق می دهند.

این روغن ها با نام مولتی ویسکوزیته شناخته می شوند. با سرد شدن هوا، سنگینی روغن های مولتی ویسکوزیته کاهش می یابد تا حرکت آنها در داخل موتور تسهیل شود.

در صورت گرم شدن هوا در فصول بهار و تابستان نیز سنگینی روغن های مولتی ویسکوزیته افزایش پیدا می کند تا به شکلی مناسب تر از اجزای موتور محافظت شود.

ویسکوزیته این دسته از روغن ها را معمولا بر حسب استاندارد SAE (انجمن مهندسین خودرو) با دو عدد مشخص می کنند. عدد اول که با حرف W همراه است، از کلمه Winter (زمستان) برگرفته شده و شاخص روغن رو را برای روزهای سرد نشان می دهد. عدد دوم هم که معمولا اختلاف زیادی با عدد اول دارد، نشان دهنده شاخص روغن برای روزهای گرم سال است.

برای مثال روغن موتور زیر که کد 10W30 بر روی ظرف آن نقش بسته، طوری ساخته شده که مطابق با استاندارد SAE تا دمای تقریبا –30 C روان و جاری باقی می ماند؛ همچنین این روغن می تواند تا دمای محیطی 30 درجه نیز از موتور حفاظت کند. هر روغنی که چنین مشخصاتی داشته باشد، برای کارکرد خودروها در اکثر مناطق جغرافیایی ایده آل است.

چنانچه بر روی روغنی کد 20W50 درج شده باشد، به معنای آنست که این روغن در دماهای بسیار بالاتر از روغن فوق توانایی حفظ کارکرد و محافظت از موتور را داراست. این نوع روغن موتورها معمولا سنتتیک بوده و در اتومبیل های مخصوص مسابقه که بخاطر فشار زیاد در دمای بالایی کار می کنند، به کار گرفته می شوند.

بد نیست اشاره کنیم روغن موتورهای سنتتیک نسبت به نمونه های معمولی بیشتر تصفیه شده و به منظور ارتقای عملکرد افزودنی هایی به آنها اضافه می شود.

برای درک بهتر شاخص ها، می توانید در جدول زیر حداکثر و حداقل دماهای محیطی که روغن موتورها بر حسب استاندارد SAE کارایی خود را حفظ می کنند، مشاهده فرمایید.

نکته حائز اهمیت اینکه موتورهای مختلف نیازمند روغن هایی متفاوت هستند. به همین جهت برای اطمینان از فراهم کردن شرایط بهینه برای کارکرد موتور، باید از روغن هایی که توسط سازندگان توصیه می شوند، استفاده نمود.

حال اگر بخواهیم به سوال مطرح شده در عنوان مطلب پاسخ دهیم، باید بگوییم این مساله به روغنی که اکنون در داخل موتور انجام وظیفه می کند، بستگی دارد. چنانچه مشخصات این روغن با دمای منطقه زندگی شما سازگار باشد، نیازی نیست که صرفا به خاطر فرا رسیدن تابستان اقدام به تعویض کرد.

ناگفته نماند در کنار انتخاب روغن موتور مناسب بر حسب سطوح کیفی و استاندارد SAE، بدیهی است که تعویض به موقع روغن موتور نیز در حفظ سلامت موتور نقشی کلیدی دارد.